TORUN

"evlensen de, biz de torun sahibi olsak artık; evimize çocuk neşesi gelse."

Günlük istihkakım olan kahvemi hazırlamak için su kaynatırken bu cümle geldi, anlamamış gözlerle anneme baktım. bırak çocuk sahibi olmayı, evlenmenin mekaniğine dair ciddi endişelerim var. ayrı yatmak istediğim zamanlar illaki eşimle kavga etmiş olmam mı gerekecek, tek başıma yürümek ve bir süre yalnız kalıp düşüncelerimi duyabileceğim kadar sessizlik istemek için incelikli planlar mı yapmak zorunda kalacağım? yarım yamalak kurulmuş ailelerin ileride ne gibi sorunlar doğuracağını, çocukların ne gibi buhranlar yaşayacağını, aynı yatağı paylaşan ama birbirlerinden öldüresiye nefret eden insanların hayatlarının nasıl da paramparça olacağını yapmış olduğum gözlemlerden yeterince öğrendim. bütün bunların benim de başıma gelebilecek olmasının en ufak ihtimali bile tüylerimi ürpertiyor. gerçi bizimkiler kadar güzel bir aile kurabileceğimi bilsem pek fazla düşünmez, bana "baba" diyen küçük bir yaratık için günlerimi ve gecelerimi feda edebilirim. ama ya olmazsa? gerçekten berbat evlilikler yapan akrabalarım var, eski mutlu hallerinden eser kalmadı. beş senede yaşlanan, çöken; kafasını kaynanasıyla, eltisiyle, kayınçosuyla, zıkkımın dibiyle bozan insanlar biliyorum. bir kişiyle evlenmiyorsun ki, başka bir sülaleyle evleniyorsun mınasko; halı sahada görsen bilerek çelme takacağın adama katlanmak zorunda kalıyorsun. bütün bunlar bizimkilere bir torun hediye edebilmenin önünde olan engeller, bir şey daha var:

ben de torun sahibi olmak istiyorum. baba olmaya dair pek bir hevesim yok ama torunum olsa diye iç geçiriyorum. dede olmak için önce baba olmak kuralını bir seferliğine ihlal etmek, görmüş geçirmiş bir ihtiyar olarak daha yolun başında, okuma yazmayı bile yeni sökmeye başlamış torunumla konuşmak istiyorum. baba olmak epey zor geliyor ama sakallarımı yolmaya çalışan, kütüphaneme bakıp "dede bunların hepsini ne zaman okudun" diye soran, hafiften beni çokça annesini andıran bir küçümenin imgesini sabah kahvemi içerken görür gibi oluyorum. belki dedemin o insancıllığı, sevecenliği, birkaç cümleyle her şeyi özetleyebilme becerisi bütün bunlara sebep oluyor belki de kendimi yaşlı birisi olarak görmek istememin tuhaflığı. 

baba olmadan dede olmak isteyince de, torun sahibi olmak isteyen annemin isteğini bildik duygularla karşılıyorum. aynı istek bende de var çünkü. nasıl olacak bilemiyorum.

Güven KARA